Deze datum is een zwarte bladzijde in de vluchtelingencrisis op Lesbos die nu al langer dan 5 jaar duurt.
Op deze dag kapseisde een boot, midden op zee, lieten tientallen vrouwen, kinderen, mannen het leven. Jong en oud.
Het eerste missieteam van CRR was hierbij. Samen met vele andere groepen hulpverleners werd er eerste hulp verleend aan de drenkelingen die aan wal gebracht werden. Door lokale vissers, kustwacht en iedereen die ook maar een bootje ter beschikking gehad werd er #samen gezocht naar drenkelingen in de donkere zee en werd het merendeel gered.
Voor een deel ook niet... Op die avond zijn vele gezinnen uit elkaar gescheurd.
NU, VIJF JAAR LATER
De crisis woekert door. Als we 28 oktober 2015 überhaupt zouden kunnen vergeten is dit door de aanwezigheid van het kampensysteem minimaal. Meerdere malen in deze trieste tijdlijn van gebeurtenissen wordt er lokaal, landelijk en zelfs Europees gezegd dat dit toch niet kan en mag gebeuren!?
Vanuit de politiek worden deals gesloten, beloftes gedaan en de afkeur over kamp Moria (Kara Tepe 2) komt met regelmaat voorbij. Dit blijkt niet genoeg. Kamp Kara Tepe 2 staat er nog. Met de winter in aantocht worden inhumane omstandigheden barbaarse omstandigheden.
Wij laten onze stem horen en roepen u en jou op dit ook te doen. #samen de politiek laten zien hoeveel draagkracht er is voor relocatie, een fatsoenlijke procedure en bovenal een menswaardige ontvangst en verzorging.
Ondertussen blijven onze hulptransporten en hulpreizen doorgaan. Liefde en licht verspreiden in die barbaarse omstandigheden. Terwijl we het er niet mee eens zijn. Al 5 jaar niet.
