Geschreven door een vrijwilliger uit 1e longterm missie die na 4 weken werk in Moria weer veilig thuis zijn. Zoveel gedachten, zoveel belevenissen, zoveel verschillende mensen in Moria... wat zal ik er over schrijven. Als eerste wat voelen wij ons rijk gezegend dat we hier mochten zijn! De tijd vliegt.. dat is een ding wat zeker is. Inmiddels zijn we weer op Nederlandse grond. Ik deel graag wat gedachten en ervaringen met jullie.
Mijn gedachten zijn en zullen blijven bij al de vrouwen en kinderen waarmee ik mocht werken. De 1 duidelijk aanwezig de ander verborgen in haar kamer. Allemaal hebben ze een verleden, één die wij ons niet kunnen voorstellen. En nu wachten ze... maanden en sommigen al meer dan een jaar en waarop? Ze weten zelf niet wat de dag van morgen brengen zal laat staan volgende maand. Wat zal hun toekomst zijn?...
Het was heerlijk om door de section te lopen de vrouwen te begroeten, ze te bemoedigen, te lachen, te praten en soms een ruzie sussen. Elke vrouw en elk kind is een uniek en bijzonder schepsel. Ik wil twee verhalen delen die me bij zullen blijven!
Dromen, gelukkig zijn die er en dat maakt me blij, ze (22 jaar) vertelt met een glinstering in haar ogen: ‘ik wil psycholoog worden zodat ik later mensen kan helpen zoals ik.’ Hoe gaaf is dat! Ze verteld een klein stukje verleden hoe ze als Afgaanse vrouw in Iran niks mocht en kon omdat ze een Afgaanse is. Volleyballen dat deed ze graag maar meespelen in een team zat er niet in... en nu zit ze hier, stress in haar lijf met zoveel vragen maar een droom die blijft! Stay positive sister!
Ik zie haar zitten met haar 2 zoons, ze is 44 jaar oud, ze ziet er uitgeput uit. 1 van haar jongens (12) is lichamelijk beperkt, overal heeft hij haar hulp bij nodig. Kinderen rennen rond maar hij ligt daar op een matras dag in dag uit. Ik groet hem ‘gadafes Dharab’ en hij begint hard te lachen. Hij brabbelt zelf wat woorden, ik hield hem vast en gaf hem aandacht, omdat hij een prachtige jongen is. Bijna elke dag maakte ik een momentje vrij om gewoon even bij hem te zitten en heerlijk te lachen met hem. Zijn moeder wat zal er in haar om gaan.... iets daarvan zie ik in haar ogen, verdriet, wanhoop, maar zeker ook liefde voor haar jongens. Ik geef haar een knuffel tegelijkertijd bid ik, ik voel liefde stromen door mij heen in haar. Wanneer we afscheid moeten nemen doet me dit pijn, want wat zal hun toekomst zijn?....
En zo zijn er nog heel veel verhalen die ik met me meedraag, die me veranderd hebben maar die me bovenal ontzettend dankbaar maken! Het was gaaf en wat heb ik ook ontzettend veel geleerd van deze mooie vrouwen!
Ik kan me blijven afvragen waarom zij en niet ik....? Een antwoord zal ik er niet op vinden maar wat ik kan doen voor hen doe ik! Ik mocht hen dienen, liefde geven en bemoedigen! Het is voorbij, zij zijn nog daar op een plaats waar niemand wil zijn, ik weer thuis waar ik heel dankbaar voor ben, maar met mijn gedachten daar en met een grote wens in mijn hart!
