๐ Andrea, vrijwilliger van het CRR team op Lesbos, blogt over haar eerste week vrijwilligerswerk.
Mijn eerste week werken als vrijwilliger in kamp Mavrovouni zit erop. In slechts een paar dagen heb ik zoveel verschillende indrukken gekregen, dat ik niet eens weet waar te beginnen met omschrijven. Maar dat is denk ik ook het karakter van het werk hier: blijdschap en verslagenheid wisselen elkaar steeds af. Het ene moment sta ik grappen te maken en te lachen met Congolese mannen, het volgende moment deelt iemand zijn verhaal waarvan ik een brok in mโn keel krijg. De ene dag deel ik gratis spullen uit waarmee ik iemand weer even blij kan maken, de andere dag reageert iemand super geรฏrriteerd als ik hem of haar uit bed haalt vanwege een vervelende boodschap die ik moet overbrengen. Never a dull moment dus.
Afgelopen donderdag mocht ik โticketsโ uitdelen aan mannen waarmee ze komende week nieuwe kleren kunnen uitzoeken bij stichting โOne happy familyโ. Ik kreeg een lijst met namen en tentnummers en zo kon ik de mannen vinden die recht hadden op zoโn ticket. Onze werkdag begint al om 08:00 uur, maar aangezien de vluchtelingen zelf vrijwel niks te doen hebben, liggen ze nog tot laat in de ochtend in bed. Het komt dus vaak voor dat je bij een tent โaankloptโ en dat iedereen nog ligt te slapen. Het kan dan ook wel even duren voordat je contact hebt. Een ontmoeting die me van die ochtend goed is bijgebleven, is met een Nigeriaanse man. Hij is blij met de ticket, maar ik merk dat hij echt even zโn verhaal kwijt moet. In het begin grapt hij dat hij met mij of Mirjam (mijn werkpartner van die dag) mee naar Nederland wil. Maar al snel merk ik dat zijn stemming omslaat. Hij maakt dan wel een grapje, maar ik realiseer me dat er een kern van hoop schuilgaat in zijn grap. Hij wil zo graag een nieuw leven starten in een land waar hij het goed zal hebben. Hij vertelt dat hij in Nigeria een goed leven had, en dat hij een goed mens is. Maar dat hij het zo onrechtvaardig vindt dat hij hier opgesloten wordt in een kamp, in een krappe tent. Hij geeft aan dat ze allemaal gek worden van het feit dat ze niks kunnen doen de hele dag. Hij hoopt echt dat wij iets voor hem in ons land kunnen betekenen. Zulke momenten zijn moeilijk. Ik kan niks voor hem doen, maar ik kan alleen maar naar hem luisteren en zeggen dat ik het verdrietig voor hem vind en hoop dat hij echt snel asiel zal krijgen. Eรฉn van zijn tentgenoten zit al 2,5 jaar op Lesbos te wachten op asielโฆ
Diezelfde middag halen Mirjam en ik lunch bij รฉรฉn van de kantine busjes en genieten we van onze pauze op de heuvel aan zee met prachtig uitzicht op Turkije. Twee Afghaanse meiden van rond de 20 zien ons zitten en fluisteren lachend met elkaar. Ze willen bij ons komen zitten. We nodigen ze uit om gezellig bij ons te komen en zo kletsen we in gebroken Engels wat met ze. Dat merk ik hier wel vaker: de vluchtelingen hebben behoefte aan contact en we worden dan ook regelmatig uitgenodigd op de thee in hun tent. Dat zijn echt de mooie momenten. Het is voor hen een leuke onderbreking van hun dag, en voor ons een ontspannen moment om contact te leggen en wat van hun verhaal te horen.
Ik heb pas 4 dagen in het kamp gewerkt, maar heb het idee ik dat ik hier al weken ben. De dagen zijn intensief, maar het werk geeft zoveel voldoening. De mensen hier hebben het moeilijk en ik kan maar weinig voor ze betekenen. Maar hetgeen dรกt ik kan doen, is al een klein lichtpuntje op een dag in hun heftige bestaan hier in kamp Mavrovouni. En daar doe ik het voor.
Comments