Het zien van de kapotte gebouwen en tentjes overal om ons heen, went nog steeds niet na 2 weken. Het is onwerkelijk om te beseffen dat er nog steeds mensen onder het puin liggen. Het puin waar je steeds zo dicht langs rijdt met de auto. Die hopen met beton, ijzer, glas, kleding, banken, stoelen, fotoboeken, knuffels, enz, enz.
Het zijn hopen vol persoonlijke spullen, persoonlijke herinneringen, het zijn hopen huizen.
Huizen die zoveel hebben gehoord en gezien. Die een thuis boden aan mensen en waar mensen samen kwamen. Waar mensen zichzelf konden zijn, waar mensen lachten en huilden. Waar mensen leefden. Hopen vol herinneringen.
Het is onwerkelijk om te beseffen hoeveel de mensen hier hebben verloren. Hun familie, vrienden, hun huis, bedrijf en spullen. Zoveel wat dierbaar is, is ineens verdwenen. Het is ook onwerkelijk dat ik niet kan beseffen hoe groot de angst is die mensen voelen, waardoor ze niet meer binnen durven te slapen. Kun je het je voorstellen alles binnen een paar minuten kwijt te raken?
En ondanks alles is het zo bijzonder om te zien hoe gastvrij en dankbaar de mensen hier zijn. Het is hartverwarmend om te zien hoe mensen hier voor elkaar klaar staan. Overal waar je komt, word je uitgenodigd voor koffie of thee en vertellen mensen je persoonlijke verhalen over hun familie en hun leven van voor de aardbeving.
Vanuit een lokale kerk helpen we dagelijks met het uitdelen van eten aan 1000 - 1500 mensen per dag. We helpen met het uitdelen van voedselpakketten en hygiënetasjes en met het opbouwen van tenten voor mensen die nog geen plek hebben om te slapen. Mensen zijn dankbaar en emotioneel voor dat kleine beetje wat we ze kunnen geven. Wat niets is vergeleken bij dat wat ze niet meer hebben. Maar ik hoop dat deze kleine beetjes iets zullen bijdragen en dat de mensen hier langzamerhand weer terug kunnen gaan naar het 'normale' leven.