CRR in Athene | BLOG

William is long-term vrijwilliger en verblijft circa 3 maanden in Athene. In Athene werkt CRR vanuit een warehouse en worden tientallen organisaties en initiatieven voorzien van hulpgoederen. Door het creëren van een stabiel platform willen we organisaties in hun kracht zetten en hierdoor de hulpverlening onder duizenden mensen verbeteren. Zowel in de vluchtelingenkampen als op de straten. Hoe dit er in de praktijk aan toe gaat lees je in de blog van William.

Vrijwilligerswerk doen voor CRR in Athene

Bijna een maand ben ik al in Athene werkzaam voor CRR. Het klinkt vast cliché, maar ik kan niet geloven dat er al een maand voorbij is sinds ik hier aan het werk ben. Inmiddels heb ik al zoveel gezien. Het werk in Athene is ongekend divers. Een paar van de werkzaamheden zijn: distributies doen in vluchtelingenkampen (want daar zijn er ook een tiental van op het vaste land), het inpakken en distribueren van duizenden Bijbels (in samenwerking met onze Griekse partner Hellenic Ministries), stellingen bouwen in het warehouse, distributies in de stad, koken voor vluchtelingen etc.

Voor mijzelf is dit de eerste keer dat in aanraking ben gekomen met vluchtelingen buiten Nederland. Natuurlijk kende ik de verhalen van hoe het leven in kampen er aan toeging, maar pas als je het zelf gezien hebt, besef je pas hoe bizar het leven hier pas is. Je ziet het leed om je heen en je ziet hoe weinig mensen er eigenlijk daadwerkelijk om geven. In een stedelijke omgeving met ongeveer 6.000.000 inwoners zijn er relatief maar weinig mensen die daadwerkelijk hulp bieden aan vluchtelingen. Het doet mij herinneren aan de eerste week dat ik hier was. We reden door de stad om luiers en andere hygiëne items af te leveren. Op een gegeven moment reden we langs een bushalte. Op het bankje van de bushalte lag een vrouw. Knock-out. Niet meer bij bewustzijn door de fles onder haar armen. Het enige bezit waar ze aan vastklampte… Voor de mensen in Athene is dit een normaal straatbeeld. Er is niemand die er meer naar omkijkt.

Athene zelf is een andere ervaring dan de vluchtelingenkampen. In de kampen komt het leed heel snel heel dichtbij. In Athene is het niet zo duidelijk zichtbaar. Veel leed en onwerkelijkheid word overschaduwd door de gezellige winkelstraatjes, cafés en restaurantjes die je bijna in elke straat wel vind. Als je de stad wat beter bekijkt, leer je echter dat niets is wat het lijkt. Om de zoveel straten vind je aan de kant van de weg een grote bus militairen of ME’ers. Die zijn nodig om de orde te bewaren, omdat anders groepen van drugsbendes, daklozen of vluchtelingen het heft in eigen hand nemen. Vluchtelingen hebben in tegenstelling tot in kampen hier niet een vaste container waar ze wonen, waar je items aan ze kan uitdelen. In plaats daarvan verzamelen ze op pleinen, in kraakpanden of in parken.

Gisteren hebben we voor het eerst mee mogen helpen met een project wat in de stad loopt. Het is een project gerund door christelijke Cubanen die al jaren in Athene vluchtelingen voorzien van drie maaltijden per week. Één op maandag, één op woensdag en één op vrijdag. We kookten ongeveer 150 porties pastasalade en hadden daarnaast aardappels en bloem om uit te delen aan vluchtelingen op Victoria Square. Er waren meer dan 150 vluchtelingen. Godzijdank werd een vechtpartij ons bespaard. Maar je zag de weemoed in de ogen van de mensen. Het is iets wat je je nooit kan voorstellen. Niemand zou hoeven te dringen of hoeven te vechten om eten, om te kunnen overleven… En dan de teleurstelling moeten zien bij degenen waarvoor je niet genoeg eten hebt, van binnen scheurt het je hart aan stukken…

Iets anders wat nu in Athene speelt is dat het lijkt dat de overheid laatste tijd een switch gemaakt heeft in haar beleid. Waar vluchtelingen eerst nog meer gedoogd werden, wordt er steeds meer met harde hand geregeerd. Kamp Malakasa, waar we regelmatig komen, is inmiddels omgeven door betonnen muren, gedecoreerd met prikkeldraad. Militairen houden toezicht op de ingang. Vluchtelingen kunnen niet naar binnen en naar buiten zonder een. Alles word geregistreerd en gecontroleerd. Een Afghaanse familie die ik heb mogen leren kennen, vertelde hoe vrienden van hun verrast waren door een bezoekje van de overheid. Ondanks dat zij niet in het kamp leefden, stonden zij wel geregistreerd met hun adres in Athene zelf. Immers, als je niet geregistreerd staat, maak je helemaal geen kans op een vluchtelingenstatus. Deze vrienden kregen aan de deur te horen dat ze teruggestuurd zouden worden naar Turkije. Een kwartier hadden ze om hun spullen te pakken. Nadat ze in het vliegtuig gestopt waren, werd hun verteld dat de bestemming niet Turkije was, maar Afghanistan. Het deed mij denken aan de Tweede Wereldoorlog. Net als de Joden toen, leven vluchtelingen elke dag met de angst dat vandaag de overheid bij hun voor de deur kan staan. Moet je nagaan. Als je al iedere dag de vraag stellen hoe je je kinderen vandaag een volle buik gaat bezorgen ook nog de angst moet dragen om teruggestuurd te worden. En dat nadat ze hun vaderland hebben moeten verlaten i.v.m. oorlog of om andere redenen. Je kan alleen maar enorm veel respect voor deze mensen opbrengen voor wat ze moeten doorstaan. En helpen waar het kan, hopend op een wonder van God.

Gelukkig is er ook hoop in een stad als Athene. Soms lijkt het zo ver weg en soms lijkt het werk wat je doet als een druppel op een gloeiende plaat. Gelukkig geeft God iedere dag nieuwe kracht. En als je mag horen van een overwinning is de dankbaarheid des te groter. Zo mocht ik afgelopen week ik van een christelijke Iraanse familie horen dat hun gebed om in Griekenland te mogen verblijven eindelijk verhoord is. Zés jaar lang heeft dit gezin moeten wachten, totdat ze dit antwoord kregen. Al die zes jaren heeft gezin opgebroken moeten leven. Moeder met haar kinderen in Griekenland, de vader in Iran. Na zés jaar is het eindelijk weer mogelijk om elkaar binnenkort fysiek te zien. In een vrij Europa, waar ze niet bang meer hoeven te zijn voor een uitzetting en waar ze niet meer bang hoeven te zijn om in gevaar te komen vanwege wat ze geloven. Dat schept zoveel dankbaarheid! Dat zijn momenten om te koesteren en momenten om in dankbaarheid terug te gaan naar Hem die al het leven schiep en allen voorziet. Aan God alle glorie!