Woensdag en donderdag kamp Moria:
Onze eerste twee werkdagen zitten erop, wat een indrukken. Overal zijn mensen, op de main road krijg ik het gevoel te lopen op een drukke maar ook gezellige markt, er word van alles verkocht langs de weg. Mooi om te zien dat
ze op deze manier hun leven vorm geven op een plek waar niemand wil zijn.
Zodra je links of rechts van de main road afslaat staan er overal tenten en iso boxes. De paden tussen de ‘huizen’ door zijn zo smal dat je elkaar niet kunt passeren. Een huis. In moria termen wel maar hoe kun je het zo noemen. Een familie met 4 personen leeft op 6 vierkante meter. Dat is alles wat ze hebben. De volgende tent staat er tegen aan gebouwd of in de isobox is de scheiding gemaakt met dekens. Privacy is er niet, alles wat je buren doen hoor je en daar moet je het mee doen. Het is muf en benouwd en er is nauwelijks daglicht. Buiten je ‘huis’ is eigenlijk geen plaats om te zitten. De wc is vies de douch nog viezer en overal moet je wachten. Wanneer de stroom uit gevallen is, is het donker en is er geen stromend water. Tussen de tenten zijn waslijntjes gespannen en overal hangt was, je moet er zigzaggend en bukkend tussen door.
En daar op deze plaats mogen wij een licht zijn, heel praktisch. De een bouwt nieuwe bedden de ander bewaakt een lege tent de volgende deelt tickets uit of doet klusjes. De volgende deelt luiers uit. Wij mochten sencus en housing doen. Dit houd in dat je checkt of de mensen die op papier staan ook daad werkelijk in het ‘huis’ verblijven. We kloppen aan vragen om hun police paper deze krijgen we vriendelijk aangereikt en controleren hun persoonlijke nummer. Dat is wie ze zijn.... een papier met een nummer. Het klopt, we gaan naar het volgend
e ‘huisje’. Daar is niemand, een lege plaats. Dit melden we en we mogen een familie uit ‘the jungle’ halen om daar te gaan wonen.
Op weg naar de jungle lopen we langs the foodline waar mensen moeten wachten op hun eten, langs de wasplaats waar mensen wachten op een plekje om de vaat te doen of wat kleding te wassen, langs het uitgifte punt voor luiers en een lange rij mensen bij de dokter precies het zelfde. Overal moeten ze wachten.
We horen steeds de vraag ‘doe you have a ticket for me please?’ En steeds is ons antwoord ‘sorry, no we have not’
Een ticket geeft toegang tot een douche buiten het kamp of informatie over hun asielprocedure.
We klimmen een berg op wat ooit een mooie olijfboomgaard was. We vinden de tent aan de hand van onze plattegrond want anders verdwalen we meteen.
Er woont een familie met 7 personen, 2 vrouwen, beide zwanger.
In ‘the Jungle’ ziet het er ruimer uit allemaal, kinderen hebben een schommel gekregen met gevonde voorwerpen gemaakt. Maar er is ruimte om hen heen, er is frisse lucht maar geen bescherming geen elektriciteit en geen douche en toilet. De man en vrouw gaan met mij mee om te kijken in het ‘huis’. Een ruimte van 4x4 meter waar 7-9 personen kunnen wonen, volgens moria
normen. De vrouw krijgt het benauwd binnen, geen frisse lucht geen ruimte buiten, en ik kan heel goed begrijpen dat ze zich opgesloten voelt in deze ruimte in de iso box. Ze beslissen te blijven wonen in ‘The Jungle’, ze weten dat dit betekend dat ze niet opnieuw een kans krijgen om in het kamp te gaan wonen.... Geen woorden voor...
We gaan opzoek naar een ander familie, dan hebben we nog meer onze plattegrond nodig want alle tenten staan kris kras door elkaar. We vinden ze en de dochter loopt mee om het ‘huis’ te bekijken. Moeder is eten halen en twee oudere zussen zijn voor hun interview naar Mytilini. We halen ook de moeder op, ze kunnen niet beslissen omdat de oudere zussen er niet zijn. Toch moeten ze beslissen ze blijven proberen om uitstel te vragen maar dit kan niet. We zeggen haar dat dit de enige kans is. Je ziet de stijd, ik wil dit huis wel maar mijn zus die ouder is moet beslissen. Uiteindelijk komt ze terug en vertelt ze dat ze in het ‘huis’ gaan wonen.
We hebben in elke taak te maken met smoesjes en allerlei verhalen die ongeloofwaardig zijn, maar ook begrijpelijk want ik zou ook meer plek willen en nog meer luiers voor mijn kind.
Zo is het soms heel hard zijn voor de mensen maar daar doorheen hebben we het beste met ze voor.
Zo zagen twee dagen in het kamp eruit voor mij, veel indrukken en gedachtes gaan mee.
Ons werk als een druppel in de oceaan, maar God zag wat we deden en heeft er een plan mee!