Een tweede thuis op Lesbos

Het voelt als een tweede thuis. En dat is niet vreemd, want Jan en Mieneke reisden al vier keer naar Lesbos om daar vrijwilligerswerk te doen in kamp Mavrovouni. Het is duidelijk dat ze het werk met liefde doen. En daarbij leren ze er ook veel van. ‘Je horizon wordt breder’, vertelt Mieneke. ‘Je mag een tijdje met mensen oplopen en iets voor ze betekenen.’

Bijvoorbeeld door het uitdelen van voedsel, ontspanning te bieden in een community ruimte of kleding te geven aan mensen die nieuw aankomen in het kamp. Welke taak Jan en Mieneke ook hebben, ze genieten vooral van het contact met de mensen. Jan: ‘Bij mens community ontmoette ik twee jongens van veertien. Ze hadden veel meegemaakt, dat merkte je. Als je dan een potje tafeltennis of -voetbal met ze doet, dan hebben ze tóch even ontspanning, een glimlach op het gezicht.’

Mieneke herinnert zich een voorval waar ze een kledingpakket aan een jonge jongen gaf. ‘Hij durfde bijna niet in het tasje te kijken, zo dankbaar was hij. Toen hij dat uiteindelijk toch deed, haalde hij er een boxershort uit, zijn gezicht begon te stralen en hij zei ‘I like this’. Ik wist niet dat iemand zó blij kon zijn met één boxershort’.’

Of ze volgende jaar weer op reis gaan? Dat verwachten ze wel! Mieneke: ‘Wat ik mezelf altijd voor ogen hou: het is een enorm probleem dat wij niet kunnen oplossen. Ook niet door daar te zijn. Maar al heb ik op een dag maar één iemand het gevoel kunnen geven ‘Ik mag er ook zijn’, dan vind ik dat al winst.’