Als ik in een kring met wat vluchtelingen zit, lijkt het soms best gezellig te zijn met z'n allen. Sommigen zijn een spelletje mens-erger-je-niet aan het doen, iemand anders is op de gitaar of ukelele aan het spelen en weer anderen zijn met elkaar in gesprek. Soms lijkt het wel een feestje als iemand een bekend liedje inzet en de rest vrolijk mee gaat zingen en klappen.
Dat is echter alleen maar de buitenkant. Achter al de blije gezichten zit veel verdriet en trauma's. Veel jongeren zijn alleen, kenden niemand toen ze hierheen vluchtten, hebben geliefden verloren in oorlogen en hebben weinig hoop omdat ze al een hele tijd in dit kamp zitten. Nu ik inmiddels bijna twee weken in het kamp werk, ben ik met deze vluchtelingen in contact gekomen en heb van verschillenden van hen het verhaal gehoord over waarom ze gevlucht zijn en hoe dat was. Dat is best aangrijpend allemaal, helemaal als je je dan beseft dat ze ook in het kamp nog een tijd moeten wachten tot ze de uitslag van hun procedure krijgen, wat soms een hele tijd kan duren. Helemaal als het negatief is en ze het daarna nog een keer proberen. Sommige vluchtelingen zitten hier al meerdere jaren.
Het kamp op Samos ziet er heel netjes uit. Geen tenten, geen rommel op de grond, maar allemaal ISOboxen, in lange rijen, opgedeeld in 3 verschillende zones. Om dit kamp, waar enkele honderden vluchtelingen wonen, staat echter een dubbel hek met prikkeldraad er bovenop, lopen er tientallen beveiligers rond en als je naar binnen wilt, is de controle net zo streng als op een vliegveld. In het kamp is daarnaast haast niks te beleven voor de vluchtelingen. Er is alleen in het midden van het kamp een voetbalveldje. Daarom zijn wij er met CRR en Eurorelief om te voorkomen dat de vluchtelingen dagen lang in hun ISObox zitten zo langzaam depressief worden. We gaan met ze in gesprek, doen een spelletje en zorgen ervoor dat ze wat afleiding krijgen. Het is echt fantastisch om dit te doen, zeker als je dan ziet hoe dankbaar ze zijn, dat ze weer een glimlach op hun gezicht krijgen en ze zich weer gewaardeerd voelen.
Jaap (CRR volunteer op Samos)
