Met een grote vuilniszak op mijn hoofd liep ik met twee Somalische vrouwen in de regen naar beneden, op weg naar zone blauw waar we ergens een plekje voor hen moesten vinden. “Nee, echt niet in onze tent, het is hier veel te vol!” Terwijl de meeste tenten op 8 personen (“horen”) te zitten, wordt er naar ons geroepen: “Andere tenten hebben er veel minder, house ze daar maar bij”.
Alle andere dagen werkte ik met vluchtelingen die er misschien al maanden of jaren zaten, wat al zo uitzichtloos is, maar vandaag zou ik mensen gaan verwelkomen in hun nieuwe ‘huis’ wat naar mijn idee moeilijk een huis te noemen is, terwijl dit al zoveel beter schijnt te zijn dan het vorige kamp Moria. Is dit hoe ik mensen die zo’n lange moeilijke reis erop hebben zitten moet welkom heten in Europa?
Geen één tent wilde hen verwelkomen. De ene vrouw stond met haar arm ingepiept in die van haar vriendin. Met een verdrietig vermoeide blik stootte ze mij aan: “Maryam, i am so tired”. Wat zou ik het erg vinden om deze twee vriendinnen van elkaar te scheiden omdat geen één tent open stond om één persoon, laat staan twee personen te accepteren.
Elke afwijzing die ze te horen krijgen bij verschillende tenten waar ze zelf bij staan, voelt voor mij als een stomp in mijn maag. Hoe moet het voelen om zelfs door mensen van je eigen cultuur die hetzelfde hebben door gemaakt als jij afgewezen te worden? Uit zich zelf lopen de vrouwen meteen de tent uit “nee deze vrouwen willen ons niet. Is er asjeblieft een andere tent waar we gewoon samen kunnen wonen?” Soms huilt mijn hart zo dat ik er bijna zelf één bij zou bouwen.
Na verschillende keren overlegd te hebben via de walky met onze collega’s van het infopoint blijkt dus echt dat dit de enige opties zijn waar we deze vrouwen kunnen housen. Mijn collega vond gelukkig een plekje voor één van de vrouwen die liefdevol ontvangen werd. Terwijl de andere vrouw met tranen in haar ogen voor de ingang van een tent stond waar ze bij “moest”, ook al weigerde de bewoners van de tent. Er was namelijk nog plek voor één persoon. Wat voelde dit verschrikkelijk. Een ontzettend verdrietige situatie waar geen woorden voor te vinden zijn… Als onze dag zo zou moeten eindigen weet ik niet hoe vredig ik naar huis zou zijn gefietst.
Plotseling stonden we voor een ingang van een andere tent. Hoe of wie deze tent gevonden heeft, geen idee! Maar een luid gejoel ging op. De vrouw die tranen van verdriet in haar ogen had staan, sprong nu van blijdschap op in iemands armen. Ze straalde van oor tot oor. Haar vreugde kon niet op. Ze was herenigd met een andere vriendin. Niets vermoedend liep ze een paar stappen verder in de tent. Opnieuw ging er een kreet van blijdschap, en weer vloog ze iemand in de armen. Zo ging ze van een tent vol afwijzing en verdriet naar een tent waar ze liefdevol en vol tranen van blijdschap ontvangen werd. Ze keek me aan en ik zei met een emotionele lach op mijn gezicht dat ik zo ontzettend blij voor haar was!! Ze liep naar me toe en knuffelde mij en bleef haar: “thank you, thank you” herhalen. En ook ik kon wel huilen van blijdschap. Tien minuten voor de hereniging toen we hopeloos voor de tent zaten, had mijn collega Y. haar vriend ook geappt had of hij voor deze vrouw wilde bidden! Eén ding is zeker. De gebeden vanuit ons hart bereikten de hemel!! Zo gaaf dat ik dit achteraf dus hoorde!
Zo wisselen verdriet en blijdschap zich elkaar heel de dag af. Het ene moment krijg je een ontzettend schattige baby in je armen gedrukt of wordt je uitgenodigd om bij iemand te eten en lach je met elkaar om dingen die je soms niet eens begrijpt. En delen we de liefde met elkaar door middel van een hug of highfive. En het andere moment probeer je een tiener die met tranen in haar ogen zit te laten weten dat je echt om haar geeft of krijg je een lading van emoties over je heen omdat iemand weer voor de zoveelste keer moet verhuizen en wat zo te begrijpen is!! Hoe heftig en bijzonder deze plek ook is, ik wil blijven geloven dat uit deze puinhoop schoonheid zal ontstaan. Ooit wordt alles nieuw!
“and provide for those who grieve in Zion (Lesbos) to bestow on them a crown of beauty, instead of ashes, the oil of joy, instead of mourning, and a garment of praise, instead of a spirit of despair. They will be called oaks of righteousness, a planting of the Lord for the display of his splendor.” Jesaja 61:3