Een kort stukje schrijven over mijn werk in het kamp, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. In de afgelopen weken heb ik zo veel nieuwe mensen ontmoet en ontzettend veel verschillende verhalen gehoord. Waar je de ene dag mensen moet verhuizen naar een andere tent, omdat hun eigen tent plat gaat, ben je de andere dag weer in je beste Engels of Frans mensen aan het vragen naar hun schoenmaat, om te inventariseren of er genoeg nieuwe schoenen zijn om aan alle mensen uit te delen. Elke dag in het kamp is weer heel anders.
Zo ging ik bijvoorbeeld een dag met een andere vrijwilliger van EuroRelief op pad om decision tickets uit te delen in de rubhalls waar alleen maar mannen wonen. Het krijgen van een decision ticket betekent dat mensen een afspraak hebben waar zij te horen krijgen of ze wel of geen paspoort krijgen. De komst van de decision tickets ging als een lopend vuurtje door de verschillende rubhalls en al snel stonden er een stuk of dertig mannen om ons heen die erg graag wilde weten of er ook een ticket voor hen bij zat. De meeste mannen waren heel blij met het ticket. Dat geeft een heel dubbel gevoel omdat je weet dat er ook mensen zijn die een afwijzing zullen krijgen. Een man vertelde ons dat dit al de derde keer in twee jaar was dat hij een decision kreeg. Hij zei dat hij bij zijn vorige twee afwijzingen een aantal dagen alleen maar huilend op bed had gelegen. Hoewel je op zo’n moment alles voor deze man zou willen doen, kan je helaas niets anders dan naar zijn verhaal luisteren en zeggen dat je het heel erg voor hem vindt.
Een leven vol onzekerheid, afwachten en niets te doen hebben, lijkt mij verschrikkelijk. Toch verbaast het mij elke keer weer hoe mensen in zoveel ellende toch iets moois kunnen maken. Zo dronk ik een aantal dagen geleden thee bij een stel uit Afghanistan, dat een veranda en tuin achter hun tent hadden gebouwd, vol mooie bloemen en verschillende kruiden. De geur die om de tent hing was fantastisch.
Ook de mooie momenten worden groots gevierd. Een afscheidsfeestje bij een familie die paspoorten gekregen heeft en naar Athene mag vertrekken of het plat geknuffeld worden door een vrouw die het zo bijzonder vindt dat ze toevallig dezelfde naam heeft als mijn moeder. Dit soort momenten laten duidelijk zien hoe weinig wij van elkaar verschillen. Wij zijn uiteindelijk allemaal maar gewoon mensen.
Amelie - short term volunteer Lesbos
Comentários