7000 mensen in het kamp en in de afgelopen weken komen hier elk weekend wel zo’n 100 mensen bij. En zoveel gaan er niet wekelijks het kamp uit. De mensen in het kamp zitten hier al voor een lange tijd. 1,5 jaar of 2 jaar is hier geen uitzondering, kan je je toch niet voorstellen!
Afgelopen weken heb ik veel verschillende taken mogen doen, van luiers en maandverband uitdelen tot mensen vertellen dat ze naar een andere tent moeten verhuizen. Dit laatste noemen we shelter. Een van de taken die we uitvoeren. Dit is uitdagend en soms een lastige taak, die we met zoveel mogelijk liefde proberen uit te voeren. De tent van de mensen in het kamp is hun enige vorm van een huis/thuis waar ze soms al maanden zitten en er hun plekje met de mensen om hun heen van hebben gemaakt. Een uitdagende taak, om vanuit de organisatie/structuur iedereen een veilige plek te geven met dezelfde nationaliteiten en samenstelling bij elkaar en aan de andere kant om de mensen in het kamp zoveel mogelijk hun plek te geven die ze willen. En logischer wijs is/ vinden ze de ruimte in hun tent altijd te klein.
Het voelt vaak oneerlijk en er zijn genoeg situaties die mij verdrietig maken of waar ik mij machteloos voel. Maar op deze plek ligt er naast die lelijkheid ook veel mooie momenten. Een begroeting, een glimlach of een mooi gesprek. Zo mocht ik vrouwen blij maken met een nieuwe sjaal. Even voelde het als een normale wereld. De vrouwen die onderling met elkaar naar een mooie sjaal zochten en zich afvroegen welke hen het beste stond.
Of een kind dat een hartje op mijn hand tekende, terwijl ik koffie met haar moeder dronk in een tent. Een man die mij aansprak en noemde dat hij zich hier zo veel meer menselijk benaderd werd dan in het land waar hij vandaan kwam. Een wedstrijdje arm drukken met een heel gezin, door iedereen werd hier hartelijk om gelachen.
