Tijd om te vertrekken
Opeens was het zover… Het was maandag 19 oktober! De dag waarop we met zeven mensen namens stichting CRR naar Lesbos zouden vertrekken om daar te helpen in het nieuwe vluchtelingenkamp. Een nieuw kamp inderdaad… Halverwege september 2020 is er een brand uitgebroken in het grootste vluchtelingenkamp in Lesbos. Hierdoor raakte meer dan 12.000 mensen dakloos. Zelf ben ik afgelopen zomer in dit kamp geweest om daar mijn handen uit de mouwen te steken. Na het zien van de schade die is veroorzaakt door de brand werd ik onrustig en wilde ik zo snel mogelijk terug om te helpen. Opeens was daar het bericht van CRR met de oproep voor mensen die wilde komen helpen in het kamp. Ik besloot om mij aan te melden voor de eerste missie die in het nieuwe kamp van start zou gaan.
Corona en uitleg over wat je te wachten staat
De eerste twee dagen in Lesbos brachten we met ons team door in quarantaine. Voordat we aan de slag konden gaan moesten we eerst een negatieve coronatest kunnen overhandigen. Gelukkig bleek dat bij ieder van ons het geval. Na de uitslag kregen we de volgende dag direct een rondleiding in het nieuwe kamp en een training over wat ons te wachten stond. Zowel in Nederland als in Lesbos kregen we van CRR een goede uitleg over de huidige situatie, wat we konden verwachten en bij wie we terecht konden. Ook rondom corona werden de richtlijnen besproken. Alle informatie die je van te voren krijgt is fijn, maar woorden kunnen het niet beschrijven. Woorden kunnen slechts de richting aangeven. De ervaring kan alleen maar uit de ervaring zelf komen.
Ons werk in het kamp
Stichting CRR werkt veel samen Eurorelief. De Griekse organisatie Eurorelief is een van de grotere NGO’s in het kamp. Uit heel de wereld komen er mensen om via Eurorelief vrijwilligerswerk te doen in het kamp. Er is veel werk dat moet worden verricht en dit doen we samen met de vrijwilligers van Eurorelief. Werkzaamheden waaraan je kunt denken zijn ondersteunen bij de Engelse lessen voor kinderen tussen de zes en twaalf jaar oud, spelen met de kleuters, helpen bij de sportactiviteiten, vragen beantwoorden bij het infopunt, nieuwe bewoners de weg wijzen of bewoners helpen met verhuizen, en controleren of iedereen op de juiste plek staat ingeschreven. De laatste taak wordt sensing genoemd en is vooral belangrijk als we mensen informatie moeten geven over bijvoorbeeld hun interview of wanneer ze een afspraak hebben bij de dokter. Het is daarom van belang om te weten waar iedereen woont. Bij deze taak wordt je geregeld uitgenodigd bij de mensen in te tent om een kopje thee te drinken of om een hapje mee te eten.
‘Is het niet zielig als je mee-eet, terwijl de mensen daar al amper eten hebben?’ Deze vraag krijgen we geregeld. Bewoners in het kamp ontvangen (een beetje) eten. Het is niet veel, dit klopt. Toch staan de mensen erop dat je een hapje met ze mee eet. Eten is voor hun een verbindende factor en ze hechtte veel waarde aan gastvrijheid. Het is niet dat je ze beledigd als je eten afwijst, maar zij en wij genieten er wel van om samen een maaltijd te nuttigen. Je hoeft niet gelijk al hun brood op te eten. Een stukje brood is net zo lekker. Uiteindelijk gaat het om het samenzijn en elkaar te leren kennen. Iemand persoonlijk leren kennen. Begrijpen dat mensen in deze kampen net zoals jij en ik zijn.
Een verjaardag vieren in het kamp
Een van de kinderen die we tijdens onze missie hebben ontmoet werd 11 jaar oud. Ze nodigde ons uit om haar verjaardag te komen vieren. Uiteraard wilde we hier geen nee tegen zeggen. Bij de lokale bakker in ons dorp bestelden we een taart. Hij vroeg zich af voor wie de taart was bestemd en na het horen van het verhaal gaf hij ons een fijne korting. In Nederland hoor je regelmatig in het nieuws dat de lokale bevolking niet blij zijn met de vluchtelingen. Dit klopt lang niet altijd. Veel lokale bewoners willen juist hun steentje bijdragen, zoals deze bakker. Dit soort positieve voorbeelden mogen ook genoemd worden.
Samen met een aantal teamleden brachten we de taart naar de jarige. Wat een feest om hierbij aanwezig te mogen zijn! Ons twee meter lange teamlid, Arjan, paste maar net in de tent. Er werden vriendinnen van de jarige bijgehaald en de muziek werd aangezet. Niet dat iets van de muziek verstonden, maar dit mocht de pret niet drukken. We hebben met zijn allen gedanst en gelachen.
De jarige excuseerde zich iedere keer dat ze ons geen eten kon aanbieden. Ondanks dat de bewoners in het kamp amper iets hebben willen ze alles met je delen. Alle appels, bananen en druiven die ze hadden werden ons meerdere malen aangeboden. Uiteraard mocht de Chai Tea niet ontbreken. We kunnen de problemen van de kinderen in het kamp niet oplossen. Maar we hebben wel bijgedragen aan een leuke verjaardag van de jarige. Ik weet niet wie een leukere middag heeft gehad, de jarige of wij?
Het fijne van samen zijn
Het werk vraagt veel energie en (on)bewust doen de omstandigheden veel met je. Je beweegt veel op een dag waardoor we in de avond geregeld met onze benen hoog in de lucht liggen. Het voordeel van een team is het onderlinge samenwerken en dat de huishoudelijke taken verdeeld kunnen worden. Waar sommige samen koken, deden andere weer samen de afwas. Na het diner was er tijd voor koffie en thee, waarbij praten werd afgewisseld met het spelen van spelletjes. Onderling werd veel gelachen. Humor is een belangrijk onderdeel in het verwerkingsproces en het brengt je dichter bij elkaar. Daarnaast is het ook gewoon heerlijk om eens hard te kunnen lachen na een dag vol afwisselende emoties.
De weekenden
Ontspanning is een belangrijk onderdeel van je missie. Niet voor niets wordt gezegd dat je pas voor een ander kunt zorgen als je goed voor jezelf zorgt. In de avonden ontspannen we door het spelen van spelletjes of het lezen van een boek. We eten gezond en proberen voldoende te slapen. Tijdens het weekend werk je meestal op een van de twee dagen. Op de andere dag slapen we uit, gaan sommige sporten en bezoeken een aantal van ons een kerkdienst. Uiteten gaan kost hier relatief weinig geld en dit doen we graag om de lokale economie te stimuleren ;). Ook zijn andere vrijwilligers regelmatig bij ons te vinden om samen te eten, voor de gezelligheid of om gewoon samen te zijn.
Wat is de tijd gevlogen
Op zaterdagochtend 7 november vertrokken de meeste uit ons team weer richting Nederland. Wat is de tijd voorbij gevlogen en we zullen ze hard missen. Maar Annelien, Deborah en ik? Wij blijven nog even hier.
