Sinds bijna 3 maanden ben ik werkzaam in het Social Care team van EuroRelief in kamp Mavrovouni op Lesbos.
Het Social Care team is de brug tussen de mensen in het kamp en de verschillende organisaties. We gaan in gesprek met de mensen en kijken wat er nodig is en welke hulpverleningsorganisatie daar bij kan helpen.
Het team bestaat uit 2 onderdelen: protection en medical.
‘Protection’ houdt zich bezig met de mensen die slachtoffer zijn (geworden/geweest) van geweld, (seksueel) misbruik. Maar ook mensen die suïcidale neigingen hebben, self-harm, enz.
‘Medical’ is er voor de mensen met medische problemen. Er wordt gekeken welke (medische) hulpmiddelen er nodig zijn, wat er nog geregeld kan worden qua extra hulp, enz.
We bezoeken de mensen die nieuw zijn aangekomen in het kamp. We leggen ze uit waar ze bepaalde organisaties kunnen vinden en waar ze moeten zijn als ze iets nodig hebben.
Aangezien ik verpleegkundige ben, werk ik bij de medische kant van het team.
Ik heb verschillende casussen, waarvan de problemen uiteenlopend zijn.
De jonge man met een geïnfecteerde voet, die waarschijnlijk een amputatie moet ondergaan. Het bejaarde echtpaar, dat volledig wordt verzorgd door hun kinderen. Het jongetje van elf jaar oud, met ernstige epilepsie die dringend een operatie nodig heeft. De alleenstaande moeder van vier jonge kinderen die zich onveilig voelt. De man met diabetes. De jonge moeder die wordt verdacht van kanker en die met niemand kan praten over haar gevoelens. De vrouw met ernstige schildklierproblemen die zo verdrietig is dat ze geen kinderen kan krijgen. De man die zich zo depressief voelt, dat hij bijna nooit zijn tent uit komt.
Allemaal mensen die gevlucht zijn uit hun thuisland.
Mensen die recht hebben op goede medische zorg, net zoals ieder ander mens.
Het is zo frustrerend om te bedenken dat er in Nederland goede medische zorg is en dat in dit deel van Europa dat zo anders is.
Vaak moet ik “I’m sorry” zeggen. “I’m so sorry, I can’t help you.”
Sorry dat ik niets weet over de status van je paspoort. Sorry dat je zo lang moet wachten op uitslagen van de dokter. Sorry dat ik je niet kan verhuizen naar een beter en warmer onderkomen. Sorry dat ik je geen nieuw matras kan geven.
Sorry. Sorry dat het zo oneerlijk is.
Maar er zijn ook lichtpuntjes.
Je brengt iemand nieuwe kleren of nieuwe schoenen. En dan zie je dat mensen dankbaar zijn. Dankbaar voor dat eigenlijk onbenullige iets wat je aan hen geeft. Dankbaar zijn voor de informatie en het advies wat je geeft.
Het is zo mooi om te zien dat mensen je herkennen en blij zijn als je weer even langs komt. Zo mooi om te zien dat er mensen zijn die de hoop niet verliezen en proberen er het beste van te maken. Die op zoek gaan naar werk bij organisaties of actief mee doen aan Engelse of Griekse les.
Dat zijn de dingen die het werk mooi maken en er ook voor zorgen dat ik zelf de hoop niet verlies.