... en schreef haar verhaal over 3 weken vluchtelingenwerk in kamp Vathi op Samos.
--< Inmiddels ben ik al weer een aantal daagjes thuis na 3 weken op Samos te hebben gezeten. Wat verschilt het leven hier en daar toch enorm. Met de goede 30 graden daar en hier de 20 graden, daar de brandende zon en hier regelmatig donkere wolken. Niet alleen het weer verschilt maar ook het leven van mensen.
Samen met nog 5 anderen ben ik vertrokken naar Samos. Een eiland met prachtige natuur maar trieste omstandigheden. Nadat we een aantal keer fout waren gereden kwamen we dan toch eindelijk bij onze bestemming, kamp Vathi. We stapten uit onze auto en liepen naar de teamleider toe. Onze eerste indruk was nu een indruk zonder dat we de mensen kenden. Een kamp met zelfgemaakte hutjes, houten planken die moesten dienen als deuren hingen scheef . Regelmatig was er een slaapzak als deur gebruikt. Aan de linkerkant van ons stond een bed op straat met een klamboe eroverheen. Er lag nog iemand te slapen. Zachtjes doen dus! Vervolgens moesten we een grote stap maken want er lag een dode rat met de vliegen eromheen, een standaard welkomstcadeau hoorde ik van de teamleider! Tijdens de rondleiding keken we om ons heen, zagen veel maar beseften nog maar weinig wat voor verhalen hier leefden. Nadat we een rondleiding hadden gehad in dit kamp gingen we naar het nieuwe kamp. Verderop in Samos wordt een nieuw kamp gebouwd. We moesten een eindje rijden want het lag bovenop de berg, best even rijden vanaf de stad. Een groot, kaal terrein met Iso-boxen, omringd door prikkeldraad kwam steeds dichterbij. Nu begrepen we een klein beetje dat de vluchtelingen niet vanaf kamp Vathi naar dit kamp willen verhuizen, het leek wel een gevangenis ver weg van de stad. Hoe moet het met de verschillende mensen die een baantje in de stad hebben? Hoe moeten ze eten gaan halen? Worden ze hier niet opgesloten? Al zijn de voorzieningen in het nieuwe kamp beter, de vluchtelingen waren er niet positief over merkten we na een aantal dagen. Ze waren zacht uitgedrukt, niet enthousiast. Een aantal dagen mochten we in het nieuwe kamp wat kleur brengen door bankjes te verven.
De volgende dag gingen we echt aan onze werkzaamheden beginnen. Het was één van de eerste weken dat Eurorelief (waar we in Samos onder werkten) in het kamp mocht helpen. Ons was op het hart gedrukt om vertrouwen te winnen bij deze mensen. We liepen door het kamp om bonnen aan de mensen uit te delen voor het ophalen van een solar-lamp en ondertussen knoopten we regelmatig een gesprek aan waarbij we ons met handen en voeten probeerden te behelpen. Toch lastig zo’n taalbarrière... Ons volgende werk van deze dag was sensen. Ik kreeg een lijst in handen met verschillende namen, ‘huis’ nummers en een persoonsnummers erop. Na zo’n tien minuten gezocht te hebben had ik het ‘huis’ nummer dan toch eindelijk gevonden. Het is niet altijd eenvoudig het gelijk te vinden. Zo kan nummer 10 bovenaan liggen en nummer 9 onderaan. Goede plattegronden ontbraken de eerste dagen nog. ‘Hello, good morning!’ Een jongeman, ongeveer even oud als mij schopte vanaf de binnenkant tegen de deur en hij vloog open. Ja, het was de jongen die op mijn papier stond. Ik schreef op dat hij aanwezig was. We raakte aan de praat. Tussen neus en lippen door vertelde hij, vader en moeder doodgeschoten. Hij gevlucht uit zijn land samen met zijn broer. Zijn broer was tijdens de vlucht doodgeschoten door de politie. Dat hij doodgeschoten was had hij zelf gezien! Nu was hij hier alleen. Hij trok zijn broek iets omhoog, ook bij hem stonden de schotwonden nog in zijn been. Ik was geschokt, hij is even oud als mij en al vader, moeder en broer kwijt… Hij had grootse plannen om naar Duitsland te gaan! Maar toen zag ik tranen in zijn ogen opkomen. Hij vertelde me: ‘Ik zit hier al 2 jaar en nog steeds ben ik niet uitgenodigd voor een interview’. Ik vroeg hem hoe dat kwam. Hij wist het niet, het leek wel of ze hem niet wilden uitnodigen. Mijn hoofd maalde, wat moet ik doen? Kan ik überhaupt iets doen voor deze jongen? Ik heb beloofd het te gaan navragen hoe dit kwam. Hij zei met een moedeloze blik dat het niks zou helpen want zelf had hij het ook al een aantal keer gedaan. En inderdaad, na navraag te hebben gedaan kon ik niks voor deze jongen betekenen dan alleen luisteren. Hij stond wel in het systeem maar hij was nog niet aan de beurt gekomen voor zijn interview. Waarom? Geen idee. Het is één van de eerste dingen die gebeuren als je in het kamp zit maar bij hem niet… Met gebed en machteloosheid liep ik naar de volgende persoon op de sensinglist.
Langs alle lege hutjes liep ik naar de volgende persoon. Door het navragen bij mensen in de buurt en met behulp van translate kwam ik erachter dat hij aan de andere kant van het kamp woonde. Ik schreef het op en ging verder. Als team probeerde we enigszins structuur aan te brengen. Er is nog niet veel hulp in Samos geweest, vandaar dat alles nog opgezet moet worden. Er werd en wordt geprobeerd overzicht te krijgen. Dit deden we onder andere ook door een plattegrond te maken van welke 'structure' waar stond en wie er in woonde. In de laatste twee weken hebben we daar dankbaar gebruik van gemaakt! Veel hutjes zijn leeg omdat er enorm veel mensen vertrekken naar Athene, papieren of niet. Het is nog een raadsel hoe er opeens zoveel mensen kunnen vertrekken…
In de eerste week voelde ik me machteloos. Wat voeg ik nou toe om elke keer mensen te gaan opzoeken om te kijken of hun 'structure' nog bewoond is? Maar je beseft, ik kan niet iedereen hier helpen. Steeds meer werd me duidelijk wat ik toevoegde in het kamp. Wij als Hollanders zijn van het materialisme maar daar is/lijkt relatie veel belangrijker. Luisteren naar hun verhaal deed al zo veel, sommigen kregen weer hoop. Ze voelde zich als een mens behandeld en sommigen moesten hun woede en frustratie kwijt.
Zo kwam ik bij een man, hij schold me uit dat ik nu eens op moest houden met het opschrijven van hun namen en waar ze woonden. Hij zou zichzelf gaan doden en wij deden toch niks nuttigs! De wonden van het zichzelf snijden staken duidelijk af op zijn donkere huid. Op zo’n moment wordt je klein en denk je, inderdaad wat voeg ik hier nou aan toe. De tranen welden op in mijn ogen. Ik heb doorgegeven aan het social care team (psychische ondersteuning) wat deze man deed en zei. Dat is het enige wat je op z’n moment kunt doen.
Toch mochten we als team iets bijdragen in het verbeteren van de omstandigheden in Samos. Nee, je bent niet de persoon die HET verschil maakt maar je bent een heel klein schakeltje in een groter geheel. Al die mensen bij elkaar zorgen er toch voor dat er werk verricht kan worden. Dit werd duidelijk in de laatste week. Aan het begin van de week moest ik samen met iemand van de Griekse hulporganisatie tijdens het sensen naar een gezin met 4 kinderen, vader en een moeder. Ze waren verdrietig. Al zo lang op Samos en nog steeds had de vader als enige geen paspoort. De Griekse mevrouw beloofde het na te zoeken. Wat ik een week later van deze Griekse mevrouw hoorde stemde me blij! Het gezin had hun paspoort had gekregen om naar Duitsland te gaan. Wat was ik blij!! Ik moest het gezin feliciteren! Voorzichtig keek ik om het hoekje van het doek. De vader zag mij als eerst. Hij nodigde me hartelijk uit en binnen een minuut zat ik aan de zoete thee. Hij was zo blij! We hebben het gehad over hoe Duitsland eruit zag, hoe het boven de wolken in een vliegtuig eruit zag en heb ik de kinderen de Duitse telwoorden aangeleerd. Toen ik weg ging gaf hij me een omhelzing en werd ik als zijn dochter benoemd. Wat een bijzondere ervaring om dit mee te maken. Dit was niet mijn laatste ontmoeting met hen. Op mijn laatste dag heb ik ze nog gedag gezegd. Tegen de regels in omhelsde hij me, gaf me drie zoenen en duwde me naar zijn vrouw die op haar beurt hetzelfde deed. Wat liggen vreugde en verdriet toch dicht bij elkaar. Op één werkdag kon je de meest trieste en de meest prachtige momenten ervaren.
Het meest wat ik nog geleerd heb in dit kamp is hoe God werkt en hoe goed Hij is. Hij laat Zijn werk niet los! Ik heb gezien hoe God gebeden verhoorde en hoe God ook mensen in het kamp geeft die Gods Woord voortleven. Zo bad ik op een ochtend met een gezin wat alleen nog geen paspoort voor hun dochter had. ’s Middags kwamen we ze tegen in de stad. Ze hadden het paspoort van hun dochter opgehaald en zouden ’s avonds vertrekken! Wat een gebedsverhoring! Ook sprak ik met een vluchteling in het kamp, hij geloofde dat zijn roeping was om in het kamp te blijven omdat God daar taken voor hem had, hij wilde pas doorreizen wanneer het Gods tijd was. Door alle culturen en verschillen heen blijft God dezelfde! Dat God nog werkt, zeker onder vluchtelingen heb ik echt mogen leren! Een kamp met veel verhalen, ervaringen en herinneringen lieten we achter. Hopelijk hebben we ook een klein lichtje mogen wezen in dit kamp.
Comentarios