Terwijl raketten vallen bidt Lvova tot God

‘Ik ben Lvova Lyubov Vladimirovna. Ik ben 87 jaar.’ De oude dame staat in de kerk in Kostjantynivka, ongeveer twee uur rijden van Donetsk. Ze woont en werkt in het gebedshuis. ‘Ik open en sluit de deuren en zorg ervoor dat de verwarming goed staat.’ Het zijn eenvoudige karweitjes, maar je kunt zien dan Lvova van haar werk houdt. Dat zegt ze ook. Toch heeft ze overwogen om te vertrekken. ‘Het is op dit moment erg moeilijk voor ons. Juist vandaag nog vloog er een raket langs het raam. Ik kon er niet van slapen.’

Inmiddels zijn er heel veel mensen uit de omgeving gevlucht voor het oorlogsgeweld, vooral mensen met kinderen. Blijven is niet veilig. ‘Afgelopen zomer viel er een raket naar beneden. Ik was net de kamer binnengekomen. Stenen en granaatscherven vielen als hagel op mij. Maar God redde mij.’ Al drie keer weet Lvova zich door God gered van groot gevaar.

Na deze gebeurtenis wilde ze vertrekken, maar God liet haar zien dat ze moest blijven. ‘Blijf hier, want je bent hier nodig’, zei Hij tot haar. ‘Nu blijf ik hier, ongeacht de gevaren.’ En die zijn onverminderd aanwezig. Zo raakte haar schoonzoon een tijdje geleden gewond toen er een raket op drie meter afstand van het huis van Lvova viel. Hij woonde daar samen met zijn drie kinderen. Er moesten 23 granaatscherven worden verwijderd uit zijn lichaam. Een paar maanden geleden vielen er raketten aan weerszijden van de kerk. Lvova lag op haar bed. Met haar handen stevig inééngeslagen bad ze: ‘Heere. Duizenden en tienduizenden zullen aan de rechterhand van U vallen, maar ze zullen niet dichtbij U komen.’

Ze is even stil. ‘Zo leven we hier. Ik heb alles in Gods hand gelegd. Ik leef alleen met God. Zonder Hem en Zijn kerk kan ik niet leven.’

En dus woont Lvova in de kerk. Daar is sinds de oorlog iets heel erg bijzonders gaande. Want waren er voor de oorlog maar weinig bezoekers, nu komt het voor dat er onvoldoende ruimte is voor iedereen die wil komen. De zaal is vol en mensen staan zelfs in de gangen. ‘Ik weet niet waarom er oorlog is’, verzucht Lvova, ‘maar het is Gods plan. En wij bidden en roepen allemaal tot God, tot de hemel. En we wachten tot de oorlog voorbij is.’