Het is even voor achten als we de politiepost bij de ingang van het kamp passeren. Snel nog even onze badge om, zodat de politie kan zien dat we bij Eurorelief horen en een reden hebben om het kamp in te gaan.
Er is nog weinig leven in het kamp. Onze enige voorbijgangers zijn wat groepjes schoolkinderen en een paar mannen en vrouwen met een jerrycan water.
Waar EuroRelief in het kamp te vinden is, valt niet te missen. Je hoeft alleen maar de vrijwilligers te volgen die uit verschillende landen afkomstig zijn. USA, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Zwitserland, Oostenrijk en Nederland zijn vertegenwoordigd. Vooral de Mennonieten zijn duidelijk herkenbaar. De vrouwen dragen een kapje en een lange jurk of rok.
Voordat we aan het werk beginnen, hebben we met elkaar een dagopening waarbij we zingen, uit de Bijbel lezen en bidden. Het blijft bijzonder als eenstemmig uit de mond van al die nationaliteiten deze klanken door het kamp klinken:
'Fill this land with the Father's glory
Blaze, Spirit, blaze
Set our hearts on fire
Flow, river, flow
Flood the nations with grace and mercy
Send forth Your word
Lord, and let there be light'.
Ik hoop echt dat het tot een getuigenis mag zijn voor de mensen in het kamp.
Ook voor onszelf geeft het verbinding om de dag samen te beginnen. Juist als we onze eigen zwakheid ervaren, mogen we merken dat God echt doet wat Hij zegt: 'Mijn genade is U genoeg, want mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.' We merken dat we energie krijgen en dat we de hitte kunnen verdragen. Bijzonder om daarin ook de kracht van het gebed te zien. God is faithful.
We horen verhalen dat er in de afgelopen tijd verschillende Afghanen tot geloof zijn gekomen en gedoopt. Als je bedenkt dat zij in hun eigen land vrijwel niet in aanraking komen met het christelijk geloof kun je verwonderd zijn over hoe God hun leven geleid heeft. Menselijkerwijs gesproken zouden ze in Afghanistan niet de kans gekregen hebben om over de Heere Jezus te horen, maar doordat ze in Griekenland terecht kwamen, leerden ze Hem kennen.
Op het eerste gezicht lijkt het kamp op een klein dorp. Tussen de tenten hangen waslijnen met kleding en op veel plekken hebben de mensen zelfs een veranda aangebouwd. Bij de ingang van verschillende tenten staan kinderwagens. Die komen voor allerlei dingen van pas.
De Afghanen zijn het meest vertegenwoordigd, maar verder vind je er ook Syriërs, Somaliërs en Congolezen. Het kamp is verdeeld in een aantal kleurenzones, waarbij de nationaliteiten zoveel mogelijk bij elkaar wonen om problemen te voorkomen. De achtergronden en culturen zijn vaak zo verschillend en dat matcht niet altijd.
We beginnen met onze shift. Vandaag heb ik de eer om met een andere vrijwilliger tickets uit te delen aan vrouwen. De tickets kunnen worden ingewisseld voor toiletartikelen. Als we bij de eerste tent komen, roepen we 'Salaam, this is EuroRelief.' Op de lijst hebben we al kunnen zien dat deze vrouw uit Afghanistan komt. Door haar in haar eigen taal te begroeten, is er sneller aansluiting. Het wordt echt door hen gewaardeerd als je als vrijwilliger je best doet om wat woordjes in het Farsi, Arabisch of Frans te spreken.
Met een slaperig gezicht ritst de vrouw de tent open. Het is 09.00 uur 's ochtends en de dag is nog lang genoeg, dus waarom zou ze vroeg opstaan? Daarbij komt nog eens dat het vannacht heel warm was en dit komt de nachtrust niet ten goede. De ventilatoren in de tent geven op een bepaald moment ook niet echt meer verkoeling. Omdat de brandende zon de hele dag op het tentzeil schijnt, loopt de temperatuur snel op.
We vragen: 'How are you?' In haar beste Engels antwoordt ze 'good and you?' Na een small social talk vragen we haar politiepapieren om er zeker van te zijn dat we de ticket aan de juiste persoon geven. Volgens mij moeten ze er op een gegeven moment moe van worden om soms wel een paar keer op een dag hun papieren te moeten laten zien. Als we haar de ticket overhandigd hebben, groeten we met 'Gohdaahaafez' wat tot ziens betekent in het Farsi.
Bij de volgende tent zit het gezin in een kring op de grond met thee en brood. We worden uitgenodigd om mee te doen. 'Hello my friend, come.. come.' De gastvrijheid en het samen zijn staat centraal in de Afghaanse cultuur. Voordat we de tent binnen gaan, trekken we onze schoenen uit. Het is onbeleefd om die aan te houden. We krijgen een kop chai (thee) met een stuk versgebakken brood. Ondertussen proberen we een gesprekje te voeren. Het Engels van onze gastvrouw en haar man is gebrekkig. Gelukkig kunnen we gebruik maken van Google Translate en daarmee komen we een heel eind. Als we even zitten, komt hun zoontje met een vriendje binnen. Hij probeert wat te vertellen in het Engels. De kinderen krijgen Engelse les op school. Meestal gaan ze daar een paar uurtjes per dag heen. Af en toe vertalen ze wat voor hun ouders, maar officieel is het niet de bedoeling dat de kinderen tolken.
De vader heeft het over 'moes'. We begrijpen eerst niet wat hij bedoelt, maar na wat gebaren met handen en voeten komen we erachter dat hij 'mouse' bedoelt. In de afgelopen nacht heeft het gezin muizen over de vloer gehad. Dit komt helaas vaak voor en is geen pretje voor de mensen. Deze week hoorden we ook een verhaal van een moeder die vertelde dat haar zoontje 's nachts was gebeten door een rat. Deze onprettige leefomstandigheden komen nog eens bovenop alles wat deze mensen al hebben meegemaakt en de onzekerheid die ze ervaren in het wachten op duidelijkheid rondom hun asielaanvraag.
.. Na een half uurtje wordt het weer tijd om verder te gaan met onze ticketronde. Ik heb er ruim een week over gedaan om te leren hoe ik bedankt in het Farsi zeg: 'Tashakor'.
Langzaamaan komt het kamp meer tot leven. Ondertussen stuiven de stofwolken op, want vrachtwagens rijden af en aan om het kamp te verbeteren en de paden meer te verharden.
Rond half 1 besluiten we pauze te nemen. Ik benut de break om even langs te gaan bij een Afghaans echtpaar dat schildert. Je kunt er canvas schilderijen of beschilderde tassen kopen. Zo bijzonder om deze mensen bezig te zien. Hun tent ziet er uit als een complete galerie. Er zijn schilderijen die het leven in het kamp verbeelden, vaak ook door symboliek. Heel diepgaand en zó creatief.
In de ontmoetingen horen we veel verhalen. Zoals dat van die jonge Syrische vrouw die hier alleen verblijft met een aantal kinderen. Ze heeft haar man, moeder en verschillende familieleden verloren. Ze vertelt ons dat ze 4 keer een afwijzing heeft gekregen op haar asielaanvraag. Er zijn geen mogelijkheden meer voor hoger beroep. Waar ze heen moet, weet ze niet. Ze zegt: 'Greece not good, Turkey not good and Syria not good'. Het houdt haar bezig. Dit soort situaties leiden tot veel stress.
In deze ontmoetingen valt het etiket 'vluchteling' weg en ervaar ik een ontmoeting van mens tot mens. Verschillen in cultuur en afkomst raken dan op de achtergrond.
.. Aan het einde van onze shift besef ik dat het niet om grote dingen gaat, maar dat juist het kleine verschil kan maken in levens. Een glimlach, een groet... Daarin proberen we ook iets te laten zien van Hem Die het Licht van de wereld is.
Ik zou nog zoveel meer kunnen en willen schrijven, maar ik ga het voor nu hierbij laten. Willen jullie meebidden voor de mensen in het kamp en voor ons als vrijwilligers?
Mijn gedachten gaan naar die dag waarop er een grote schare zal zijn, die niemand tellen kan, uit alle natie en geslachten en volken en talen, staande voor de troon, en voor het Lam. Ik hoop én bid én geloof dat daar ook vele Afghanen, Syriers, Somaliërs en Congolezen bij zullen zijn.
